حزب کارگر بریتانیا و انتخابات رهبری سال 2015 آن
می‌توان با قاطعیت بر آن باور بود که حزب کارگر بریتانیا حزبی کاملاً ایدئولوژیک می‌باشد. تأکید حزب کارگر بریتانیا بر روی لزوم تساوی است؛ تساوی بین طبقات اجتماعی و نژادها. تمرکز حزب کارگر بر روی تساوی فرصت و تساوی پاداش است. امکانات اجتماعی از دید حزب کارگر بریتانیا از اولویت‌های بسیار بالایی برخوردارند. این حزب حامی ایده کنترل و مالکیت عمومی است. در امور خارجی، حزب کارگر بریتانیا، «پیش‌گام در کاهش بودجه دفاعی، و بستن پایگاه‌های نظامی بریتانیا در خارج از کشور ـ نسبت به همتای محافظه‌کار خود ـ می‌باشد».(2)
پس از شروع قرن بیستم میلادی، در اثر نابسامانی‌های اجتماعی در بریتانیا به خاطر پیامدهای انقلاب‌های اقتصادی و صنعتی، طیف لیبرال یا سنتی رادیکال حزب کارگر مانند سیدنی اُلیور، سی‌ار باکستن، مری کینگزلی، و اچ دی موری با تأکید زیادی بر اوضاع مردم اعتراضات خود را بیان نمودند،(3) تا انجمن فابیون، و افرادی مانند برنارد شو، و سیدنی وب که کمتر بر موارد ذکر شده تأکید داشتند.
اعتراضات طیف سنتی رادیکال حزب کارگر توسط افراد نام برده شده از 1900 میلادی نهایتاً به اصلاحات و سیاست‌های نوین اقتصادی و سیاسی منجر شدند. مانند سهیم کردن طبقات جدیدی که در اثر انقلاب صنعتی به وجود آمدند در امور سیاسی کشور، ایجاد اصناف و اتحادیه‌های کارگری، و مشارکت طبقات ذکر شده در مزایای پیشرفت‌های اقتصادی و صنعتی.(4)
حزب کارگر بریتانیا، پس از جنگ جهانی اول، به‌طور فعال‌تر، و با صدای بلندتری وارد صحنه سیاست گردید، زیرا مشاهده مردم جنگ‌زده در اثر عواقب جنگ، آن را متأثر ساخته بود. حزب کارگر در این مقطع خواستار یک سیستم رفاهی از سوی دولت گردید. این تقاضا، بعد از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 و به قدرت رسیدن دولت کارگری به رهبری کلمنت اَتلی تا سال 1951 جامه عمل به خود پوشاند.(5) در مقطعی حزب کارگر بریتانیا حتی پی‌گیر آن بود که حزب سوسیالیست فرانسه، و دیگر احزاب سوسیالیست اروپا از باورها و ارز‌ش‌های حزب کارگر بریتانیا برخوردار باشند؛ از جمله، و در اخص درخصوص روابط با مستعمرات فرانسه که مورد قبول آنها واقع نگردید. ایدئولوژی سوسیالیستی، به‌کارگیری و ترویج سیستم و دولت رفاهی حزب کارگر بریتانیا از سال 1945، باعث خنثی شدن فشارهای ناشی از جنگ شد، و این فقط به خاطر ایستادن در مقابل تهدیدات تبلیغاتی اتحاد جماهیر شوروی بود، زیرا، فقر به بی‌ثباتی در بریتانیا ختم گردیده بود.(6)
مانند همتای محافظه‌کار خود، حزب کارگر بریتانیا، پیرو سیاست سازش و کنار آمدن با شرایط روز می‌باشد. برای مثال حزب کارگر دولت‌های تونی بلر، و سپس گوردون براون، با حزب کارگر دولت کلمت اَتلی بعد از جنگ جهانی دوم، بین سال‌های 1945 تا 1951 کاملاً متفاوت بود.